Τα παθήματα της γενιάς του 50 και τα μαθήματα για τη γενιά του 80

Γεννήθηκες στη δεκαετία του 50.  Έμαθες να ζεις φτωχά.  Έμαθες να ζεις με την ανάμνηση της Μικρασιατικής καταστροφής, των παγκοσμίων πολέμων, του εμφυλίου πολέμου.  Όχι των δικών σου αναμνήσεων αλλά αυτών των γονιών σου, των παπούδων σου, αν ήσουν πολύ τυχερός των προπαππούδων σου.  Έμαθες να ζεις με τα λίγα.  Και μάλλον θα θυμάσαι να λες ότι ήταν ωραία.  Λίγες επιλογές, πολλές απολαύσεις.  Σου έλεγαν να μάθεις γράμματα.  Και το έκανες.  Όχι ίσως γιατί το ήθελες αλλά γιατί η ασφάλεια σου είπαν είναι εκεί.  Ίσως να μην θυμάσαι κάθε λεπτομέρεια των πολιτικών αναταράξεων της δεκαετίας του 60 αλλά σίγουρα θυμάσαι λόγια, στιγμές, γεύσεις, οσμές.  Μετά ήρθε η δικτατορία.  Εκεί θυμάσαι πολλά.  Καταπιέστηκες, ένιωσες φυλακή ακόμα και αν δεν μπήκες ποτέ.  Επαναστάτησες.  Μπορεί να ανήκες σε κάποια αντιστασιακή οργάνωση.  Μπορεί να έκρυβες αντιστασιακούς.  Μπορεί απλά να μην μαρτυρούσες.  Αλλά επαναστάτησες και έβαλες ένα λιθαράκι για να πέσει η δικτατορία. 

Μετά είδες τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.  Χαμογέλασες, φώναξες δυνατά «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», πίστεψες, έκλαψες.  Τα πράγματα έφτιαξαν.  Κάτι άρχισε να κινείται.  Είδες την Ελλάδα να μπαίνει στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.  Και όμως ψήφισες τον Ανδρέα Παπανδρέου που έλεγε ότι θα μας βγάλει έξω από αυτή.  Τελικά δεν μας έβγαλε.  Τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα.  Το κράτος έβγαλε άσους από το μανίκι και πλήρωνε από εκεί που δεν είχε.  Ίσως το καταλάβαινες, ίσως όχι.  Είναι δύσκολο να είσαι ξεμέθυστος αν έχεις μεθύσει πολύ.  Ακόμα και αν δεν έπινες όμως, τι να κάνει ένας ξεμέθυστος σε μία μεθυσμένη χώρα?  Έχεις δίκιο.  Είπες δεν βαριέσαι, δεν θα αλλάξω εγώ την Ελλάδα.  Είπες, όμως, μπορώ να δώσω αξίες στα παιδιά μου.  Και το έκανες.  Όταν, όμως, ήρθε η στιγμή να ΜΗΝ κάνεις κάτι για αυτά, αλλά να αφήσεις αυτά να κάνουν κάτι μόνα τους, φοβήθηκες και εκνευρίστηκες.  Είπες «γιατί εγώ να μείνω στην απέξω;».  Θα πατήσω πάνω στα παιδιά του γείτονά μου για να είναι καλά τα δικά μου τα παιδιά.  Έτσι του βρήκες δουλειά, του βρήκες μέσο, του έμαθες πως είναι η ζωή μακριά από τα βιβλία, μακριά από το σχολείο, μακριά από τη θεωρία, μακριά από τις αξίες που τους έδωσες.  Τους έδειξες την πράξη.

Εν τω μεταξύ είχε περάσει και ο Μητσοτάκης.  Πέρασε και μάλλον δεν ακούμπησε.  Ίσως δεν ήθελε, ίσως δεν τον αφήσανε.  Φταίει ο Αντώνης? Δεν ξέρω.  Μετά ξαναήρθε ο Ανδρέας για να σου δώσει και άλλα χρήματα.  Δεν πρόλαβε όμως.  Ευτυχώς.  Ήρθε ο Σημίτης, αντί του Άκη.  Ο λογιστής, ο τεχνοκράτης, ο «γερμανοποιημένος» Έλληνας.  Φάνηκε να κάνει καλή δουλειά.  Μας έβαλε και στο ευρώ.  Στο γκρουπ των ισχυρών.  Και χάρηκες.  Για μία μέρα.  Γιατί η επόμενη μέρα ήταν γεμάτη ακρίβεια.  Γιατί όλα καλά, αλλά με ένα νόμισμα δεν αλλάζει και η κουλτούρα, δεν αλλάζει και η σαπίλα που υπήρχε και υπάρχει.  Και αυτός παρέδωσε τα κλειδιά στον Κώστα Καραμανλή, και όχι στο Γιώργο όπως λένε.  Τον οποίο εξέλεξες για το επώνυμο, όχι για τον άνθρωπο.  Και αν πεις ότι αυτό δεν ισχύει, λες ψέμματα στον εαυτό σου.  Το καλοκαίρι, όμως του 2004, αυτός ήταν εκεί και όλα ήταν τέλεια.  Ολυμπιακοί αγώνες, εθνική ελλάδος ποδοσφαίρου.  «Οι Έλληνες είναι εκεί που τους αξίζει» είπες.  Όχι, για την ακρίβεια το φώναξες!  Και καλά έκανες!  Έτσι ήτανε.  Λίγοι ξέρανε, όμως, με ποιο κόστος.  Κανένας δεν πίστευε, όμως, ότι αυτό θα φανερωνόταν. 

Ο Καραμανλής είπε και το Όχι στον Μπους για τα Σκόπια.  Πάλι ύψωσες ανάστημα.  Μετά άρχισε τις συναντήσεις και με τον ανθρωπιστή και αντιεξουσιαστή Πούτιν.  Τυχαίο?  Δεν νομίζω.  Κάπου εκεί, και ενώ αυτός σίγουρα ήξερε, αποφάσισε να παραδώσει τα κλειδιά.  Για ποιό λόγο?  Από ειλικρίνεια, από φόβο, η απλά γιατί βαρέθηκε.  Δεν θα το μάθουμε ποτέ.  Και έτσι ήρθε ο Γιώργος.  Εδώ δεν έχω να πω τίποτα.  Ότι και να πω είναι λίγο.  Ίσως, απλά, ότι παρέδωσε και αυτός τα κλειδιά στην Ευρώπη.  Εκεί έκλαψες, φώναξες, στεναχωρήθηκες, ένιωσες προδωμένος.  Ίσως τότε να κατάλαβες το αδιέξοδο που βρισκόσουν τόσο καιρό αλλά δεν το ήξερες.  Άσχημο συναίσθημα η προδωσία.  Και ένιωσες ανήμπορος όσο εξαγριωμένος και να ήσουν.  Τι να κάνεις?  Να πάρεις τα όπλα?  Τι να αλλάξεις και πως?  Είναι αργά.  Και τώρα μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει και δεν μπορείς να βλέπεις κανένα πολιτικό.  Τους σιχαίνεσαι.  Κι έτσι βλέπεις το παιδί σου σε τρεις ρόλους: ή του μετανάστη ή του άνεργου ή του ζητιάνου.

Εγώ ανήκω στη γενιά του 80.  Δεν κατηγορώ για όλα τα κακά του κόσμου τη γενιά του 50.  Απλώς δεν θέλω να επαναλάβω τα λάθη της.  Και δεν θα το κάνω.  Αν όλοι αυτοί που ανήκουμε στη γενιά του 80 το κάνουμε (και πέρα), τότε η Ελλάδα που θα παραδώσουμε στα δικά μας παιδιά αύριο θα είναι καλύτερη.

THERE ARE NO DILEMMAS, THERE ARE ONLY SOLUTIONS: 

CHANGE COMES FROM WITHIN

Tomorrow Greece will be facing one of the most important dilemmas in its modern history.  Some say the dilemma is left or right.  Some say the dilemma is to stay in the Euro or not.  Some say the dilemma is to continue the austerity measures or not.  My belief is that these dilemmas hide a much more fundamental problem & solution than our politicians in Greece and our European leaders are suggesting or are willing to speak of.  In reality there is no dilemma.  The Greek voter is trapped within her/his own political creation.   She/he has to choose among inefficient politicians whose speeches sound more like a leftover from the 1974 overthrow of the dictatorship rather than a credible modern alternative to a certain short term dead-end.

What will Greece look like on the 7^th of May 2012?  Will Greek voters choose a stable, pro-Europe coalition government? Will Greece turn its back to Europe and all the bail-outs? Will Greece become a nationalist left or right minded country?  I have an answer to all of this: NOTHING WILL CHANGE.  This is not a pessimistic view point.  This is a rational evaluation of the Greek mentality. A mentality, so deeply entrenched, does not change overnight.  It takes time to realize one’s own mistakes.  It takes time to accept one’s responsibilities and admit to their wrongdoings.  

The morning of May 7 2012 will be no different than any other.  Yes voters will give a message that they are frustrated, that they are exhausted, that they want their salaries back, taxes to decrease, and job creation etc…  Don’t we already know this though?  Did we need to wait until May 7 to understand this? Do we really need an official electoral result to get the message through?

Most worry about May 7 2012.  I worry about May 7 2032.  I do not care on how many years it will take for Greece’s ‘economic’ recover, I care more about how we are going to change an ecosystem of inefficiencies;

·         A system designed to kill creativity,

·         A system that impedes innovation,

·         A system that….Entrepreneurship? wait what entrepreneurship…?

·         A system in which one’s intellect is measured by the number of degrees they have and not  the quality of his or her education; how many master degrees do you have?

 As I am not a Greek politician, I will stop complaining and offer solutions:

·       Change our educational system to produce something other than lawyers, doctors, and teachers.  We have enough of them and most of them are unemployed.

·       Ensure that our teachers & professors make a decent living which motivates them to focus on their job and not on the black economy of merchandised educational stupidity.

·       Make a 360 degree evaluation of Greece’s resources and DECIDE what resources, apart from tourism, we can utilize.

·       Reverse the brain drain and exodus of Greek intellectuals.  There are millions of young Greeks who have immigrated in pursuit of a better future.The majority of Greece’s diaspora desire to come back home. All they are waiting for is a viable excuse. They do not expect to come back to a perfect Greece, what they expect is to come back to a Greece that provides hope.

·       Regulate the banking sector to ensure that banks operating in Greece are true to their fundamental role of being a savings & investment facilitators rather than a legal loan shark.

·       Punish with no mercy:

ü  Making examples out of a high-profile politicians and celebrities are tactics of appeasement. There has to be a deep seated fear of the law, a fear that no one is untouchable, no one can escape the tax man. There are two fundamental rules in life: you cannot escape taxes and death, Greeks for eternity thought they could.

ü  Legally forbid the exchange of ‘favors’ between politicians and citizens. Both should be held legally accountable.

I could go on with more solutions and ways to change things.  There are solutions and there is no dilemma.  The solution lies within us: within ourselves, within our families, within our friends, within our relationships, within our neighborhoods, within our villages, within our cities, within our workplaces, within our country.

I do not ask for our politicians to change. They are after all a reflection of ourselves, a creation of our own. Baby steps, we Greeks do not/cannot expect to a miraculously change of our society overnight. Each and every one of us can harness our power of influence within our individual circles of influence. Start by urging change within your family, your friends, and importantly yourself.  

I care not about the upcoming electoral results, because I know the results. The results will be the same as they were for decades now; cronyism and incompetence. What I care about are the results of my own actions; will I implement my resolutions for change, or will I grow old, content and disenchanted?  CHANGE COMES FROM WITHIN and no one else will be to blame for Greece’s future failings but ourselves.

Kouris Kalligas

Το Ελληνικό πρόβλημα: Η Θεωρία της Ελάχιστης Προσπάθειας

Προσπαθώντας να καταλάβω ποιό είναι το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας, βρήκα την απάντηση στα λεγόμενα της Άννας Διαμαντοπούλου στην εκπομπή Πρωταγωνιστές που προβλήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2011 στο τηλεοπτικό κανάλι MEGA.   Στην ερώτηση του Σταύρου Θεωδωράκη «Τι μισείτε στη ζωή;  Έχετε καταλήξει;», η κυρία Διαμαντοπούλου απαντάει «Μισώ την κουλτούρα της ελάχιστης προσπάθειας...τη λογική του να κάνω ελάχιστα και να κερδίσω τα μέγιστα».

Κυρίαρχο στοιχείο της θεωρίας της ελάχιστης προσπάθειας είναι η ελάχιστη προσπάθεια.  Η λογική ότι θα κάνω τα πάντα για να κάνω λιγότερα και να κερδίσω περισσότερα.  Θα το κάνω αυτό σε βάρος του κράτους, σε βάρος του συμπολίτη μου, σε βάρος και του μέλλοντος των ίδιων μου των παιδιών.  Η θεωρία της ελάχιστης προσπάθειας έχει τρεις πολύ σημαντικές συνιστώσες:

1.       Ωχαδερφισμός.  Ωχ αδερφέ δεν μας παρατάς, εγώ θα φτιάξω τον κόσμο? Ο γιός μου/η κόρη μου θα φτιάξει τον κόσμο?  Εγώ θα κρατήσω τον σταυρό στο χέρι? Όχι θα τους στείλω όλους στο δ...... και θα τους αντιγράψω: θα εφαρμόσω τη θεωρία της ελάχιστης προσπάθειας και θα είμαι και μάγκας.

2.       Δεν φταίω εγώ.  Φταίει ο διπλανός μου, ο συνάδελφός μου, ο συμπολίτης μου, ο δημοτικός σύμβουλος, ο Δήμαρχος, ο μεγαλοεφοπλιστής, οι τράπεζες, οι πολιτικοί, ο Ομπάμα, ο καπιταλισμός, η Lehman Brothers, ο Bush (υιός και πατέρας).  Όλοι φταίνε, γι’αυτό θα κάνω λίγα, θα φάω πολλά, θα γίνω διακόσια κιλά (συμβολικά χρησιμοποιώ κιλά, δεν έχω κάνενα πρόβλημα με ανθρώπους που έχουν παραπανίσια κιλά) και αυτά θα είναι το βραβείο μου.

3.       Φωνάζω.  Δεν ξέρω πώς να κερδίσω αλλιώς.  Θα μάθω να μιλάω την αναμασημένη γλώσσα που χρησιμοποιούν κυρίως οι πολιτικοί, τη γλώσσα χωρίς καμία γεύση.

Η θεωρία αυτή έχει βρει εφαρμογές σε όλες τις εκφάνεις της ζωής του Έλληνα και της Ελληνίδας.  Θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο με παραδείγματα που όλοι έχουμε ζήσει.  Παραθέτω ένα μικρό δείγμα αυτών:

Το φακελάκι.  Ο συγγενής μου πεθαίνει.  Κυριολεκτικά.  Πρέπει να εγχειρισθεί και αυτό πρέπει να γίνει από τον καλύτερο γιατρό.  Ποιός παίζει με την υγεία του συγγενή του?  Για να το καταφέρουμε, όλοι ξέρουμε τον τρόπο.  Δίνουμε ένα ωραιότατο, αφορολόγητο, και κάτω από το τραπέζι, φακελάκι στον γιατρό για να φροντίσει τον συγγενή μας.  Τον γιατρό αυτό που ορκίστηκε να είναι λειτουργός και όχι εγκληματίας.  Τι ειρωνεία όμως?  Αυτός ο γιατρός που μαγεύει και πεθαμένους με τα χέρια του είναι τόσο βρώμικος όσο δεν είναι ο τελευταίος υπόνομος της πιο υπανάπτυκτης χώρας στον κόσμο.  Γιατί να το κάνει αυτό όμως ο γιατρός? Απλά γιατί είναι υποστηρικτής της θεωρίας της ελάχιστης προσπάθειας, και αυτό διδάσκει στα παιδιά του παρέχοντάς τους ότι υλικό αγαθό μπορεί ν’αγοράσει με τα γεμάτα αίμα χέρια του.

Η μίζα.  Έχω μία θέση ευθύνης σε κάποιο δημόσιο οργανισμό.  Δουλειά μου είναι να υπηρετώ το δημόσιο αγαθό το οποίο έμμεσα ή άμεσα ο οργανισμός στον οποίο ηγούμαι υποτίθεται ότι υπηρετεί.  Όμως πληρώνομαι λίγο και πιστεύω ότι πρέπει να πληρώνομαι περισσότερο για τον Α ή Β λόγο.  Έχω δύο επιλογές:  η πρώτη είναι να παραιτηθώ, να βγω στην αγορά εργασίας και να κυνηγήσω τον μισθό και τη θέση που πιστεύω ότι μου αξίζει στον ιδιωτικό τομέα ή ν’αρχίσω τη δική μου επιχείρηση.  Η δεύτερη είναι να κάνω τα στραβά μάτια και να κλέψω.  Οι πολιτικοί που ψηφίζω το κάνουν.  Εγώ γιατί όχι?  Χαζός είμαι?  Έτσι υπερτιμολογώ, παίρνω μίζες για ανύπαρκτα έργα, που και που μοιράζω και κάτι ψιλά δεξιά και αριστερά για να μην είμαι και μόνος, και βγάζω τα πολλαπλάσια σε σύγκριση με το μισθό μου.  Έτσι παρέχω κι εγώ όλα τα καλά της ζωής στα παιδιά μου, και περνάω μέλι γαλά.  Το κάνω αυτό γιατί είμαι υποστηρικτής της θεωρίας της ελάχιστης προσπάθειας και είμαι περήφανος γι’αυτό.  Ο γιός μου και η κόρη μου πρέπει να κάνουν το ίδιο γιατί τους έμαθα πώς κλέβοντας από αυτά (τα ίδια μου τα παιδιά) είναι τιμή και έτσι το ίδιο πρέπει να κάνουν κι αυτά.

Το μέσο.  Έχω σπουδάσει κάποια πολύ γνωστή επιστήμη.  Είμαι επιστήμονας.  Υποτίθεται ότι καταλαβαίνω ένα ή δύο πράγματα παραπάνω από τους άλλους.  Μπορώ να εκφραστώ και βαθιά μέσα μου είμαι σίγουρος ότι αν προσπαθήσω θα βρω μία δουλειά που να με γεμίζει.  Μπορεί να μην είναι στον τόπο μου στην αρχή αλλά σίγουρα θα βρω αφού ξέρω και δυο τρεις γλώσσες.  Όμως, οι γονείς μου με θέλουν κοντά τους, στην φυλακή της αγάπης τους.  Αυτοί δεν χρειάστηκε να φύγουν από το χωριό.  Κάποιον ήξεραν, τους έβαλε κάπου και έζησα μια ωραία ζωή σαν παιδί με όλους δίπλα μου.  Δεν χρειάστηκε να ξενιτευτούμε.  Τώρα ξέρουν πιο πολλούς και κάποιος από αυτούς μπορεί να με «χώσει» κάπου για να μην χάσω τον καφέ μου, για να μην χάσω το φαγητό της μάνας μου.  Έτσι παίρνω την απόφαση και κάνω το ελάχιστο.  Χρησιμοποιώ το μέσο γιατί αυτό είναι το σωστό αφού αυτό έκαναν οι γονείς μου.  Έτσι κερδίζω περισσότερα κάνοντας λιγότερα.  Είμαι κι εγώ ένας θιασωτής της ελάχιστης προσπάθειας και είμαι περήφανος γι’αυτό.

Ο/η αναγνώστης/ρια σωστά θα ρωτήσει: και ποιός είσαι εσύ? Αγαπητέ αναγνώστη/ρια, δεν θα σου παραθέσω το βιογραφικό μου, ούτε θα μοιραστώ μαζί σου την ιστορία της ζωής μου αλλά θα σου πω 5 πράγματα:

1.       Δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ τον όρο «Ωχ αδερφέ».

2.       Αναγνωρίζω τις ευθύνες που μου αναλογούν στα λάθη που κάνω, τα διορθώνω, και προχωρώ.

3.       Έχω ένα μισθό, καλό, αλλά ένα και τον βγάζω με ιδρώτα, αίμα, αλλά με ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση.

4.       Δεν ξέρω τι σημαίνει μέσο.  Δεν θέλησα ποτέ να μάθω και γι’αυτό ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πατέρα μου.  Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει ο ίδιος, αλλά το πιο πολύτιμο δώρο του σε μένα είναι αυτό.

5.       Δεν επιβαρύνω οικονομικά ούτε το κράτος μου, αλλά ούτε και τον συμπολίτη μου με τη ζωή μου.

Καλημέρα Έλληνες και Ελληνίδες και καλό βόλι...

Ελληνική Οικονομία: Ο μούτσος της Ευρώπης που είναι ακόμα μούτσος.

Συχνά ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς αναφέρει τη λέξη επανεκκίνηση.  Για την ακρίβεια την έχει κάνει σημαία της αντιπολιτευτικής του ρητορικής απέναντι στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.  Η σκέψη είναι απλή:  μία ολόκληρη χώρα είναι χρεωμένη για τις επόμενες τρεις γενεές (και λίγες λέω), τα επιτόκια δανεισμού είναι υψηλά, οι προϋποθέσεις χορήγησης δανείων σε φυσικά και νομικά πρόσωπα έχουν γίνει πιο αυστηρές, η ανεργία είναι υψηλή,  και η δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος για να ανακουφιστεί η οικονομία με αύξηση των εξαγωγών δεν υπάρχει (η νομισματική πολιτική είναι αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας).  Με λίγα λόγια μία ολόκληρη χώρα βρίσκεται σε ύφεση και πρέπει να δώσεις μια οικονομική ένεση που θα αναζωογονήσει την αγορά.  Δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό με το να ξεζουμίζεις συνεχόμενα το πορτοφόλι του καταναλωτή.  Όσο περίεργο και αν φαίνεται έχει και αυτό έναν πάτο.  Οπότε τι χρειάζεσαι? Μια επανεκκίνηση της οικονομίας.

Θα συμφωνούσα με τον κ. Σαμαρά αν η Ελλάδα είχε πρώτα κάνει μια εκκίνηση.  Αυτή, κατά την ταπεινή μου προσωπική άποψη, δεν έγινε ποτέ.  Δυστυχώς η Ελληνική οικονομία δεν χτίστηκε ποτέ σε γερά θεμέλια.  Είναι ένα αποτέλεσμα ποικίλλων και αντιφατικών αποφάσεων χωρίς στόχο.  Δεν υπήρξε ποτέ κυβέρνηση στην Ελλάδα που να είχε μια συγκεκριμένη οικονομική στρατηγική.  Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα δεν αποτελούσε οικονομική στρατηγική αλλά ήταν ένας πολιτικός, αλλά και ιδεολογικός, στόχος.  Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση δεν αποτελούσε οικονομική στρατηγική, αλλά ακόμα ένα πολιτικό στόχο.  Σωστά πράξαμε και στις δύο περιπτώσεις, από πολιτικής πλευράς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρχε κάποια οικονομική στρατηγική πίσω από αυτούς τους δύο στόχους.  Εκτός και αν κάποιος θεωρεί οικονομική στρατηγική το να είσαι μέρος της παγκόσμιας φιλελεύθερης αγοράς, με τα συνήθη χαρακτηριστικά της (νόμος προσφοράς και ζήτησης και ο ανταγωνισμός).

Καμία Ελληνική κυβέρνηση δεν είχε συγκεκριμένο οικονομικό όραμα.  Αρκεστήκανε στην εξασφάλιση όσων περισσότερων οικονομικών κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Ένωση με πολύ φτωχό απολογισμό στην σωστή αξιοποίηση αυτών.  Τα περισσότερα από τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν με διάφορες μορφές.  Από τον παπά που πήρε χρήματα από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης για να διδάξει στους συγχωριανούς του τη θεωρία του Μάρκετινγκ και τις δεκάδες δήμων που επιχορηγήθηκαν για θέματα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης όλων των ειδών (καρκινοπαθείς, Άτομα με Αναπηρία, κ.α.) και τα τσέπωσαν διάφοροι, παρέχοντας ως απόδειξη τα εικονικά τιμολόγια των συγγενών και φίλων τους, μέχρι τη σύσταση Πανεπιστημίων με στόχο τη δημιουργία ταχυφαγείων, εστιατορίων και νυχτερινών μαγαζιών για την τόνωση τοπικών κοινωνιών.

Η Ελλάδα μπήκε στο Ευρωπαϊκό καράβι σαν μούτσος, ταλαιπωρημένος, φτωχός, χωρίς πυξίδα, χωρίς εμπειρία, χωρίς να ζητήσει τίποτα σε αντάλλαγμα για να μπει σε αυτό το καράβι των πλουσίων.  Το να είσαι μούτσος δεν είναι κακό, είναι τιμή.  Αν ο καθένας από εμάς ψάξει το γενεολογικό του δένδρο θα βρεί ότι κάποιος προπάππος του ήταν κάποιας μορφής μούτσος.  Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα που ο γιός του μούτσου έγινε καπετάνιος, ο γιός του καπετάνιου έγινε πλοιοκτήτης.  Υπάρχουν και παραδείγματα που ο γιός του πλοιοκτήτη έγινε μούτσος.  Από αυτές τις δύο εξελίξεις υπάρχει όμως και μια τρίτη εξέλιξη:  αυτή που ο γιός του μούτσου παρέμεινε μούτσος.  Το να είσαι ένας τέτοιος μούτσος δεν είναι τιμή, είναι κατάντια.  Αυτή αγαπητοί/ες αναγνώστες/ριες είναι η Ελλάδα: Ο ΜΟΥΤΣΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΟΥΤΣΟΣ.

Δεν αποφασίσαμε ποτέ τι οικονομία θέλουμε να έχουμε.  Δεν αποφασίσαμε ποτέ τι θέλουμε να παράγουμε/παρέχουμε.  Αφήσαμε τον αγρότη να παράγει την ποσότητα που μπορεί αμελώντας τους νόμους της αγοράς και ζήτησης γιατί η Ευρώπη πάντα θα ήταν εκεί να την αγοράζει.  Αφήσαμε τον Έλληνα επιχειρηματία χωρίς εργαλεία, χωρίς βοήθεια, δημιουργώντας μόνο εμπόδια στο δρόμο της καινοτομίας.  Αφήσαμε το Ελληνικό ταλέντο να φύγει και ποτέ δεν φροντίσαμε να το φέρουμε πίσω και να το αξιοποιήσουμε.  Αφήσαμε τον κάθε ταλαιπωρημένο γονέα να διδάσκει στο παιδί του ότι για να πάει μπροστά πρέπει να γνωρίζει κάποιον, πρέπει να κλέψει, και αυτό το παιδί να διδάξει τα ίδια στο δικό του παιδί όταν μεγαλώσει.  Αφήσαμε τον νέο να πιστεύει ότι ένα πτυχίο (ότι και να είναι αυτό) είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα.  Αφήσαμε κάθε κυβέρνηση να κάνει ένα κακόγουστο πάρτυ στο εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλάζοντάς το χίλιες φορές χωρίς καμία προστιθέμενη αξία.  Αφήσαμε τον ευατό μας να πιστεύει ότι ο Τούρκος είναι κακός και πρέπει να κρατάμε πάντα ένα πιστόλι για προστασία και έτσι αγοράσαμε αεροπλάνα, φρεγάτες, πυραύλους κ.α.  Αγαπητοί/ες αναγνώστες/ριες με λίγα λόγια ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ.

Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξει αυτό.  Χρειάζεται όμως πολλά (αλλά πολλά όμως) κότσια για να κάτσουν οι πολιτκοί μας αρχηγοί σ’ένα τραπέζι και να συναινέσουν σε μια συγκεκριμένη μακροχρόνια οικονομική στρατηγική που να αντικατοπτρίζει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχει η Ελλάδα.  Ο κ. Σαμαράς μιλάει για επανεκκίνηση αλλά μάλλον χρειαζόμαστε μια εκκίνηση.  Ο κ. Παπανδρέου μιλάει για ανάπτυξη από τότε που έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.  Ποτέ δεν την είδαμε όμως, αλλά και ούτε την ακούσαμε.

Ελπίζω ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς να έχουν την κοινή λογική, τη δύναμη, και φυσικά τα κότσια, να φροντίσουν τα εγγόνια τους να έχουν την ευκαιρία να γίνουν καπετάνιοι.  Είναι σίγουρο ότι η σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας τους δίνει αυτή τη μοναδική ευκαιρία.