Το Ελληνικό πρόβλημα: Η Θεωρία της Ελάχιστης Προσπάθειας

Προσπαθώντας να καταλάβω ποιό είναι το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας, βρήκα την απάντηση στα λεγόμενα της Άννας Διαμαντοπούλου στην εκπομπή Πρωταγωνιστές που προβλήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2011 στο τηλεοπτικό κανάλι MEGA.   Στην ερώτηση του Σταύρου Θεωδωράκη «Τι μισείτε στη ζωή;  Έχετε καταλήξει;», η κυρία Διαμαντοπούλου απαντάει «Μισώ την κουλτούρα της ελάχιστης προσπάθειας...τη λογική του να κάνω ελάχιστα και να κερδίσω τα μέγιστα».

Κυρίαρχο στοιχείο της θεωρίας της ελάχιστης προσπάθειας είναι η ελάχιστη προσπάθεια.  Η λογική ότι θα κάνω τα πάντα για να κάνω λιγότερα και να κερδίσω περισσότερα.  Θα το κάνω αυτό σε βάρος του κράτους, σε βάρος του συμπολίτη μου, σε βάρος και του μέλλοντος των ίδιων μου των παιδιών.  Η θεωρία της ελάχιστης προσπάθειας έχει τρεις πολύ σημαντικές συνιστώσες:

1.       Ωχαδερφισμός.  Ωχ αδερφέ δεν μας παρατάς, εγώ θα φτιάξω τον κόσμο? Ο γιός μου/η κόρη μου θα φτιάξει τον κόσμο?  Εγώ θα κρατήσω τον σταυρό στο χέρι? Όχι θα τους στείλω όλους στο δ...... και θα τους αντιγράψω: θα εφαρμόσω τη θεωρία της ελάχιστης προσπάθειας και θα είμαι και μάγκας.

2.       Δεν φταίω εγώ.  Φταίει ο διπλανός μου, ο συνάδελφός μου, ο συμπολίτης μου, ο δημοτικός σύμβουλος, ο Δήμαρχος, ο μεγαλοεφοπλιστής, οι τράπεζες, οι πολιτικοί, ο Ομπάμα, ο καπιταλισμός, η Lehman Brothers, ο Bush (υιός και πατέρας).  Όλοι φταίνε, γι’αυτό θα κάνω λίγα, θα φάω πολλά, θα γίνω διακόσια κιλά (συμβολικά χρησιμοποιώ κιλά, δεν έχω κάνενα πρόβλημα με ανθρώπους που έχουν παραπανίσια κιλά) και αυτά θα είναι το βραβείο μου.

3.       Φωνάζω.  Δεν ξέρω πώς να κερδίσω αλλιώς.  Θα μάθω να μιλάω την αναμασημένη γλώσσα που χρησιμοποιούν κυρίως οι πολιτικοί, τη γλώσσα χωρίς καμία γεύση.

Η θεωρία αυτή έχει βρει εφαρμογές σε όλες τις εκφάνεις της ζωής του Έλληνα και της Ελληνίδας.  Θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο με παραδείγματα που όλοι έχουμε ζήσει.  Παραθέτω ένα μικρό δείγμα αυτών:

Το φακελάκι.  Ο συγγενής μου πεθαίνει.  Κυριολεκτικά.  Πρέπει να εγχειρισθεί και αυτό πρέπει να γίνει από τον καλύτερο γιατρό.  Ποιός παίζει με την υγεία του συγγενή του?  Για να το καταφέρουμε, όλοι ξέρουμε τον τρόπο.  Δίνουμε ένα ωραιότατο, αφορολόγητο, και κάτω από το τραπέζι, φακελάκι στον γιατρό για να φροντίσει τον συγγενή μας.  Τον γιατρό αυτό που ορκίστηκε να είναι λειτουργός και όχι εγκληματίας.  Τι ειρωνεία όμως?  Αυτός ο γιατρός που μαγεύει και πεθαμένους με τα χέρια του είναι τόσο βρώμικος όσο δεν είναι ο τελευταίος υπόνομος της πιο υπανάπτυκτης χώρας στον κόσμο.  Γιατί να το κάνει αυτό όμως ο γιατρός? Απλά γιατί είναι υποστηρικτής της θεωρίας της ελάχιστης προσπάθειας, και αυτό διδάσκει στα παιδιά του παρέχοντάς τους ότι υλικό αγαθό μπορεί ν’αγοράσει με τα γεμάτα αίμα χέρια του.

Η μίζα.  Έχω μία θέση ευθύνης σε κάποιο δημόσιο οργανισμό.  Δουλειά μου είναι να υπηρετώ το δημόσιο αγαθό το οποίο έμμεσα ή άμεσα ο οργανισμός στον οποίο ηγούμαι υποτίθεται ότι υπηρετεί.  Όμως πληρώνομαι λίγο και πιστεύω ότι πρέπει να πληρώνομαι περισσότερο για τον Α ή Β λόγο.  Έχω δύο επιλογές:  η πρώτη είναι να παραιτηθώ, να βγω στην αγορά εργασίας και να κυνηγήσω τον μισθό και τη θέση που πιστεύω ότι μου αξίζει στον ιδιωτικό τομέα ή ν’αρχίσω τη δική μου επιχείρηση.  Η δεύτερη είναι να κάνω τα στραβά μάτια και να κλέψω.  Οι πολιτικοί που ψηφίζω το κάνουν.  Εγώ γιατί όχι?  Χαζός είμαι?  Έτσι υπερτιμολογώ, παίρνω μίζες για ανύπαρκτα έργα, που και που μοιράζω και κάτι ψιλά δεξιά και αριστερά για να μην είμαι και μόνος, και βγάζω τα πολλαπλάσια σε σύγκριση με το μισθό μου.  Έτσι παρέχω κι εγώ όλα τα καλά της ζωής στα παιδιά μου, και περνάω μέλι γαλά.  Το κάνω αυτό γιατί είμαι υποστηρικτής της θεωρίας της ελάχιστης προσπάθειας και είμαι περήφανος γι’αυτό.  Ο γιός μου και η κόρη μου πρέπει να κάνουν το ίδιο γιατί τους έμαθα πώς κλέβοντας από αυτά (τα ίδια μου τα παιδιά) είναι τιμή και έτσι το ίδιο πρέπει να κάνουν κι αυτά.

Το μέσο.  Έχω σπουδάσει κάποια πολύ γνωστή επιστήμη.  Είμαι επιστήμονας.  Υποτίθεται ότι καταλαβαίνω ένα ή δύο πράγματα παραπάνω από τους άλλους.  Μπορώ να εκφραστώ και βαθιά μέσα μου είμαι σίγουρος ότι αν προσπαθήσω θα βρω μία δουλειά που να με γεμίζει.  Μπορεί να μην είναι στον τόπο μου στην αρχή αλλά σίγουρα θα βρω αφού ξέρω και δυο τρεις γλώσσες.  Όμως, οι γονείς μου με θέλουν κοντά τους, στην φυλακή της αγάπης τους.  Αυτοί δεν χρειάστηκε να φύγουν από το χωριό.  Κάποιον ήξεραν, τους έβαλε κάπου και έζησα μια ωραία ζωή σαν παιδί με όλους δίπλα μου.  Δεν χρειάστηκε να ξενιτευτούμε.  Τώρα ξέρουν πιο πολλούς και κάποιος από αυτούς μπορεί να με «χώσει» κάπου για να μην χάσω τον καφέ μου, για να μην χάσω το φαγητό της μάνας μου.  Έτσι παίρνω την απόφαση και κάνω το ελάχιστο.  Χρησιμοποιώ το μέσο γιατί αυτό είναι το σωστό αφού αυτό έκαναν οι γονείς μου.  Έτσι κερδίζω περισσότερα κάνοντας λιγότερα.  Είμαι κι εγώ ένας θιασωτής της ελάχιστης προσπάθειας και είμαι περήφανος γι’αυτό.

Ο/η αναγνώστης/ρια σωστά θα ρωτήσει: και ποιός είσαι εσύ? Αγαπητέ αναγνώστη/ρια, δεν θα σου παραθέσω το βιογραφικό μου, ούτε θα μοιραστώ μαζί σου την ιστορία της ζωής μου αλλά θα σου πω 5 πράγματα:

1.       Δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ τον όρο «Ωχ αδερφέ».

2.       Αναγνωρίζω τις ευθύνες που μου αναλογούν στα λάθη που κάνω, τα διορθώνω, και προχωρώ.

3.       Έχω ένα μισθό, καλό, αλλά ένα και τον βγάζω με ιδρώτα, αίμα, αλλά με ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση.

4.       Δεν ξέρω τι σημαίνει μέσο.  Δεν θέλησα ποτέ να μάθω και γι’αυτό ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πατέρα μου.  Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει ο ίδιος, αλλά το πιο πολύτιμο δώρο του σε μένα είναι αυτό.

5.       Δεν επιβαρύνω οικονομικά ούτε το κράτος μου, αλλά ούτε και τον συμπολίτη μου με τη ζωή μου.

Καλημέρα Έλληνες και Ελληνίδες και καλό βόλι...