Ελληνική Οικονομία: Ο μούτσος της Ευρώπης που είναι ακόμα μούτσος.

Συχνά ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς αναφέρει τη λέξη επανεκκίνηση.  Για την ακρίβεια την έχει κάνει σημαία της αντιπολιτευτικής του ρητορικής απέναντι στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.  Η σκέψη είναι απλή:  μία ολόκληρη χώρα είναι χρεωμένη για τις επόμενες τρεις γενεές (και λίγες λέω), τα επιτόκια δανεισμού είναι υψηλά, οι προϋποθέσεις χορήγησης δανείων σε φυσικά και νομικά πρόσωπα έχουν γίνει πιο αυστηρές, η ανεργία είναι υψηλή,  και η δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος για να ανακουφιστεί η οικονομία με αύξηση των εξαγωγών δεν υπάρχει (η νομισματική πολιτική είναι αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας).  Με λίγα λόγια μία ολόκληρη χώρα βρίσκεται σε ύφεση και πρέπει να δώσεις μια οικονομική ένεση που θα αναζωογονήσει την αγορά.  Δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό με το να ξεζουμίζεις συνεχόμενα το πορτοφόλι του καταναλωτή.  Όσο περίεργο και αν φαίνεται έχει και αυτό έναν πάτο.  Οπότε τι χρειάζεσαι? Μια επανεκκίνηση της οικονομίας.

Θα συμφωνούσα με τον κ. Σαμαρά αν η Ελλάδα είχε πρώτα κάνει μια εκκίνηση.  Αυτή, κατά την ταπεινή μου προσωπική άποψη, δεν έγινε ποτέ.  Δυστυχώς η Ελληνική οικονομία δεν χτίστηκε ποτέ σε γερά θεμέλια.  Είναι ένα αποτέλεσμα ποικίλλων και αντιφατικών αποφάσεων χωρίς στόχο.  Δεν υπήρξε ποτέ κυβέρνηση στην Ελλάδα που να είχε μια συγκεκριμένη οικονομική στρατηγική.  Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα δεν αποτελούσε οικονομική στρατηγική αλλά ήταν ένας πολιτικός, αλλά και ιδεολογικός, στόχος.  Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση δεν αποτελούσε οικονομική στρατηγική, αλλά ακόμα ένα πολιτικό στόχο.  Σωστά πράξαμε και στις δύο περιπτώσεις, από πολιτικής πλευράς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρχε κάποια οικονομική στρατηγική πίσω από αυτούς τους δύο στόχους.  Εκτός και αν κάποιος θεωρεί οικονομική στρατηγική το να είσαι μέρος της παγκόσμιας φιλελεύθερης αγοράς, με τα συνήθη χαρακτηριστικά της (νόμος προσφοράς και ζήτησης και ο ανταγωνισμός).

Καμία Ελληνική κυβέρνηση δεν είχε συγκεκριμένο οικονομικό όραμα.  Αρκεστήκανε στην εξασφάλιση όσων περισσότερων οικονομικών κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Ένωση με πολύ φτωχό απολογισμό στην σωστή αξιοποίηση αυτών.  Τα περισσότερα από τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν με διάφορες μορφές.  Από τον παπά που πήρε χρήματα από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης για να διδάξει στους συγχωριανούς του τη θεωρία του Μάρκετινγκ και τις δεκάδες δήμων που επιχορηγήθηκαν για θέματα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης όλων των ειδών (καρκινοπαθείς, Άτομα με Αναπηρία, κ.α.) και τα τσέπωσαν διάφοροι, παρέχοντας ως απόδειξη τα εικονικά τιμολόγια των συγγενών και φίλων τους, μέχρι τη σύσταση Πανεπιστημίων με στόχο τη δημιουργία ταχυφαγείων, εστιατορίων και νυχτερινών μαγαζιών για την τόνωση τοπικών κοινωνιών.

Η Ελλάδα μπήκε στο Ευρωπαϊκό καράβι σαν μούτσος, ταλαιπωρημένος, φτωχός, χωρίς πυξίδα, χωρίς εμπειρία, χωρίς να ζητήσει τίποτα σε αντάλλαγμα για να μπει σε αυτό το καράβι των πλουσίων.  Το να είσαι μούτσος δεν είναι κακό, είναι τιμή.  Αν ο καθένας από εμάς ψάξει το γενεολογικό του δένδρο θα βρεί ότι κάποιος προπάππος του ήταν κάποιας μορφής μούτσος.  Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα που ο γιός του μούτσου έγινε καπετάνιος, ο γιός του καπετάνιου έγινε πλοιοκτήτης.  Υπάρχουν και παραδείγματα που ο γιός του πλοιοκτήτη έγινε μούτσος.  Από αυτές τις δύο εξελίξεις υπάρχει όμως και μια τρίτη εξέλιξη:  αυτή που ο γιός του μούτσου παρέμεινε μούτσος.  Το να είσαι ένας τέτοιος μούτσος δεν είναι τιμή, είναι κατάντια.  Αυτή αγαπητοί/ες αναγνώστες/ριες είναι η Ελλάδα: Ο ΜΟΥΤΣΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΟΥΤΣΟΣ.

Δεν αποφασίσαμε ποτέ τι οικονομία θέλουμε να έχουμε.  Δεν αποφασίσαμε ποτέ τι θέλουμε να παράγουμε/παρέχουμε.  Αφήσαμε τον αγρότη να παράγει την ποσότητα που μπορεί αμελώντας τους νόμους της αγοράς και ζήτησης γιατί η Ευρώπη πάντα θα ήταν εκεί να την αγοράζει.  Αφήσαμε τον Έλληνα επιχειρηματία χωρίς εργαλεία, χωρίς βοήθεια, δημιουργώντας μόνο εμπόδια στο δρόμο της καινοτομίας.  Αφήσαμε το Ελληνικό ταλέντο να φύγει και ποτέ δεν φροντίσαμε να το φέρουμε πίσω και να το αξιοποιήσουμε.  Αφήσαμε τον κάθε ταλαιπωρημένο γονέα να διδάσκει στο παιδί του ότι για να πάει μπροστά πρέπει να γνωρίζει κάποιον, πρέπει να κλέψει, και αυτό το παιδί να διδάξει τα ίδια στο δικό του παιδί όταν μεγαλώσει.  Αφήσαμε τον νέο να πιστεύει ότι ένα πτυχίο (ότι και να είναι αυτό) είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα.  Αφήσαμε κάθε κυβέρνηση να κάνει ένα κακόγουστο πάρτυ στο εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλάζοντάς το χίλιες φορές χωρίς καμία προστιθέμενη αξία.  Αφήσαμε τον ευατό μας να πιστεύει ότι ο Τούρκος είναι κακός και πρέπει να κρατάμε πάντα ένα πιστόλι για προστασία και έτσι αγοράσαμε αεροπλάνα, φρεγάτες, πυραύλους κ.α.  Αγαπητοί/ες αναγνώστες/ριες με λίγα λόγια ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ.

Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξει αυτό.  Χρειάζεται όμως πολλά (αλλά πολλά όμως) κότσια για να κάτσουν οι πολιτκοί μας αρχηγοί σ’ένα τραπέζι και να συναινέσουν σε μια συγκεκριμένη μακροχρόνια οικονομική στρατηγική που να αντικατοπτρίζει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχει η Ελλάδα.  Ο κ. Σαμαράς μιλάει για επανεκκίνηση αλλά μάλλον χρειαζόμαστε μια εκκίνηση.  Ο κ. Παπανδρέου μιλάει για ανάπτυξη από τότε που έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.  Ποτέ δεν την είδαμε όμως, αλλά και ούτε την ακούσαμε.

Ελπίζω ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς να έχουν την κοινή λογική, τη δύναμη, και φυσικά τα κότσια, να φροντίσουν τα εγγόνια τους να έχουν την ευκαιρία να γίνουν καπετάνιοι.  Είναι σίγουρο ότι η σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας τους δίνει αυτή τη μοναδική ευκαιρία.